آزادی بیان- مهسا امر آبادی روزنامه نگار زندانی در نامه ای به همسرش مسعود باستانی که اخیرا از زندان آزاد شده است از آرزوی هایش برای زندگی در آزادی نوشته است، بخش هایی از این نامه چنین است:
سلام عزیزم.
تولدت مبارک…..!
من اینجا هیچ هدیه ای ندارم که به تو بدهم. اما فکر کردم که شاید خوب باشد برایت نامه ای بنویسم و بگویم به یادت هستم و حواسم هست که امسال بعد از مدت های مدید، می توانی تولدت را در آزادی جشن بگیری…
اگر حال مرا بپرسی، خوبم. شب ها در زاغه تنهایی خودم ، می نشینم و آینده را تصویر می کنم.
مدام خیال پردازی می کنم و فکر می کنم “اگر چنان شود، چنین می کنم”. چشمانم را می بندم و به فضای بیرون در های زندان فکر می کنم.به تو، به زندگی و به….یک بار خودمان را در کیش میبینم و بار دیگر در تهران مشغول کار و زندگی. خانه جدیدمان را تصور می کنم و احساس می کنم از فضای یک تخت یک متری به خانه ای ۷۵ متری با دو اتاق خواب خواهم رفت و چقدر عالی است که به جای یک طبقه از یخچال بند یک یخچال فریزر بزرگ داریم….
می بینی مسعود؟!چقدر سقف کوتاه زندان، کوچکم می کند…؟! لا مصب حتی خیال آزادی هم واقعی نیست؟!…
اما….
…..
……
……
همسر مهربانم، من خوبم و ای کاش تو هم خوب باشی! باید زندگی کنی تا بتوانی زندگی را بسازی! باید باشی تا بتوانی به من ودیگران انرژی بدهی! باید باشی تا من اینجا با رویای خوشبختی و زندگی مشترکمان روز هایم را سر کنم!
…….
دوست داشتم برایت کیک تولد درست کنم. اما نشد، اینجا امکانات کم است و البته اگرهم زیاد بود، من بلد نیستم کیک درست کنم. سعی می کنم، فردا در ملاقات با تمام وجود تولدت را تبریک بگویم تا شاید جبران شود!
از صمیم قلب برایت آرزوی آزادی، شادی و سر زندگی را دارم.
دو ستت دارم، مرد سی و پنج ساله اردی بهشتی من!
راستی پیر شدی ها…! باستانی
اولین دقایق روز ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۲
مهسا- اوین
تولدت مبارک…..!
من اینجا هیچ هدیه ای ندارم که به تو بدهم. اما فکر کردم که شاید خوب باشد برایت نامه ای بنویسم و بگویم به یادت هستم و حواسم هست که امسال بعد از مدت های مدید، می توانی تولدت را در آزادی جشن بگیری…
اگر حال مرا بپرسی، خوبم. شب ها در زاغه تنهایی خودم ، می نشینم و آینده را تصویر می کنم.
مدام خیال پردازی می کنم و فکر می کنم “اگر چنان شود، چنین می کنم”. چشمانم را می بندم و به فضای بیرون در های زندان فکر می کنم.به تو، به زندگی و به….یک بار خودمان را در کیش میبینم و بار دیگر در تهران مشغول کار و زندگی. خانه جدیدمان را تصور می کنم و احساس می کنم از فضای یک تخت یک متری به خانه ای ۷۵ متری با دو اتاق خواب خواهم رفت و چقدر عالی است که به جای یک طبقه از یخچال بند یک یخچال فریزر بزرگ داریم….
می بینی مسعود؟!چقدر سقف کوتاه زندان، کوچکم می کند…؟! لا مصب حتی خیال آزادی هم واقعی نیست؟!…
اما….
…..
……
……
همسر مهربانم، من خوبم و ای کاش تو هم خوب باشی! باید زندگی کنی تا بتوانی زندگی را بسازی! باید باشی تا بتوانی به من ودیگران انرژی بدهی! باید باشی تا من اینجا با رویای خوشبختی و زندگی مشترکمان روز هایم را سر کنم!
…….
دوست داشتم برایت کیک تولد درست کنم. اما نشد، اینجا امکانات کم است و البته اگرهم زیاد بود، من بلد نیستم کیک درست کنم. سعی می کنم، فردا در ملاقات با تمام وجود تولدت را تبریک بگویم تا شاید جبران شود!
از صمیم قلب برایت آرزوی آزادی، شادی و سر زندگی را دارم.
دو ستت دارم، مرد سی و پنج ساله اردی بهشتی من!
راستی پیر شدی ها…! باستانی
اولین دقایق روز ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۲
مهسا- اوین
در همین رابطه:
